Astrosofica.nl

Als je nog niet zo lang bezig bent met Astrologie dan is het niet ongebruikelijk om tal van boeken na te slaan over al de standen die je aantreft in jouw horoscoop. Ik geef toe dat, zelfs na al die jaren, wanneer ik een nieuw boek inkijk,  ik ook eerst kijk naar wat er wordt beweerd over bepaalde standen in mijn eigen horoscoop.

Het gevaar, wanneer je nog maar net begint, is dat je datgene wat geschreven staat als ‘waarheid’ gaat beschouwen.
Helaas ligt het niet zo simpel. Wat je leest is niet meer of minder als een gezichtspunt, een interpretatie van wat een ander als een persoonlijke waarheid heeft ervaren. Niet zelden zijn de interpretaties in dit soort boeken sterk gekleurd door het persoonlijke oordeel van de schrijver over deze bepaalde stand in de horoscoop.

Als je de astrologische handboeken van voor de jaren 60-70 van de vorige eeuw er bij neemt dan is het moeilijk voor te stellen dat er uberhaupt iets positief uit een horoscoop is op te maken.
Natuurlijk baseren deze boeken zich ergens op en er zit altijd wel een zekere kern van waarheid in maar vaak wordt deze versluierd door de normen en waarden van de tijd, laag na laag met (persoonlijke en collectieve) oordelen en vooroordelen maken dat de werkelijke betekenis van een stand verduisterd wordt en alleen met kennis van zaken eruit herleidt kan worden.
De beste astrologische handboeken zijn te herkennen aan het ontbreken van oordelen, geen negatieve noch positieve duidingen, slechts hoofdlijnen.

Geloof dus nooit negatieve duidingen, tenzij jij zelf graag een negatieve kijk op jezelf en de wereld wilt hebben.
Zodra een duiding negatief, of positief, wordt dan komt er namelijk een oordeel om de hoek, vertroebelt in zekere zin de essentie van de planeetstand, aspect etc. Natuurlijk is het minder schadelijk om naar de positieve uitleg te neigen als naar de negatieve kant. :-)

In de Humanistische Astrologie hebben we het vaak over de “potentie” van een bepaalde stand. We hebben het dan over iets wat vanuit een bepaald begin- of nul-punt mogelijk is om te ontwikkelen. Dit nulpunt heeft geen richting, heeft geen waarde het is de basis energie zonder oordeel.

Dit maakt in beginsel iedere horoscoop een uniek en perfect in balans zijnde energie patroon. Er is dus niks mis met onze horoscoop en daarmee in wezen niets mis met ons zelf.

Hoe komt het dan dat zoveel mensen in deze wereld lijden, ongelukkig zijn ?
Inderdaad, door interpretaties en oordelen die deze perfecte balans ondermijnen.
Het zijn namelijk niet alleen oude en stoffige astrologen die uit vervlogen tijden ons met archaische taal veroordelen tot hel en verdoemenis. Het gebeurt altijd en overal waar we de verantwoordelijkheid voor ons eigen leven uit handen geven en het laten vormen door de interpretaties van anderen.

Als we het eens heel simpel stellen dan zijn er in de horoscoop 2 planeten die ons aardig dwars kunnen zitten om onze perfecte balans en heelheid te kunnen ervaren.
Probeer dit niet te zien als een oordeel, maar als een potentiele ontwikkeling van deze planeten welke voort kan komen vanuit hun beginsel.
De eerste heb ik al kort geschetst, de verantwoordelijkheid voor jouw eigen leven, deze valt onder de planeet Saturnus.
Als je de betekenis goed doorvoelt dan zul je merken dat deze duiding in wezen neutraal is, het is het spreekwoordelijke dubbeltje op z’n kant dat evengoed één van de twee kanten op kan vallen.

De ene kant dat ben je zelf, jij die de verantwoordelijkheid neemt voor jouw leven, de grenzen neerzet, de kaders bepaald waarin jouw perfecte vorm en jouw perfecte wezen past.
De andere kant is de buitenwereld en daar Saturnus een ‘sociale’ planeet is zijn het vaak sociale conventies, regels en beperkingen die je van buitenaf opgelegd krijgt.

Laten we een wat eenvoudig voorbeeld nemen.
Jij bent op de wereld gekomen met wat groot uitgevallen en ver uitstaande oren.
Geloof mij dat jouw moeder toen ze jou voor het eerst in de armen nam dacht dat je mooi en perfect was. Jouw horoscoop was nog gloednieuw, helemaal perfect, exact zoals die bedoelt was, nog zonder interpretatie of oordeel.

Zodra je wat groter wordt, vriendjes krijgt, naar school gaat etc.  krijg je te maken met de sociale maatstaven van de buitenwereld.
Omdat de meeste mensen wat minder prominente oren hebben zul je al snel zaken als ‘flapoor’ en ‘Dumbo’ naar je hoofd gemeten krijgen. Daar begint de buitenwereld jouw Saturnus op te eisen, ze willen jouw perfecte, ronde in balans zijnde horoscoop/wezen in een vierkant gat proppen. Zolang dat gat maar groot genoeg is zal dit geen problemen geven, maar zodra het gat te beperkt is zal het heel wat frictie en pijn veroorzaken.
Niet zelden gaan we geloven wat de buitenwereld ons verteld en als we op een gegeven moment zelf niet besluiten dat de opgelegde vorm niet past dan bestaat er de kans dat we heel ons leven een cirkel blijven die zeer ongemakkelijk in een vierkant gat is gepropt.

Zolang je nog in de verkeerde vorm zit, je de vorm laat bepalen door externe (sociale) factoren zul je zelden of nooit ervaren dat je perfect in balans bent. Dan ga je twijfelen aan wat je van binnen voelt of denkt omdat het niet overeenkomt met wat je in de buitenwereld ervaart.
Dan zullen bepaalde planeet standen in jouw horoscoop in de verdrukking komen dan kunnen ze hun potentie niet ontplooien of door hun weerstand tegen de externe vorm juist een negatieve ervaring worden.

Wat de ‘flaporen’ betreft, zodra jij besluit het oordeel van de buitenwereld naast jou neer te leggen dan ga je de goede kant op.
Daarmee geeft je aan dat je een perfecte cirkel bent en niet wenst te passen in de vierkante vorm die de buitenwereld hanteert.

Nu we deze hindernis hebben genomen kunnen we verder gaan met het ontplooien van onze potentie maar toch is het dan nog niet zeker dat we heel en volledig in balans zullen zijn.

Er is nog een addertje onder het gras..
Nu zijn het geen sociale belemmeringen meer maar gaat het over heel existentiele zaken, leven en dood.
Waar de vorige grens er eentje was tussen jezelf en de buitenwereld, is deze grens er eentje tussen leven en dood.

De natuurwetten hebben ons geleerd dat energie onvergankelijk is hoewel de vorm niet niet noodzakelijkerwijs het zelfde blijft.
We komen nu bij de laatste planeet van ons planeten stelsel, Pluto.
De planeet van transformatie maar niet van vernietiging want niets in ons Universum verdwijnt zomaar, het veranderd hooguit van vorm.

Stel dat we nu door de verantwoordelijkheid te nemen voor ons leven onze perfecte cirkel vorm weer hebben aangenomen.
Als we deze nu niet gaan vullen, of bezielen, dan hebben we in wezen nog slechts een lege huls, weliswaar perfect op maat voor onze doeleinden maar angstig leeg.
Dit is het volgende dilemma een perfecte vorm maar wat als we deze vullen, deze vorm vol-maken, wat dan?!

Stel dat onze vorm een ballon is en we gaan die vullen met lucht er komt een moment dat we zullen gaan twijfelen.. Durf ik er nog wel meer lucht in blazen? loop ik dan geen risico dat de vorm knapt ?
Niet zelden kiezen we ervoor om een knoop te leggen in de vorm, deze vast te houden.
Soms laten we zelfs heel de ballon weer leeglopen, onzeker over wat we eigenlijk aan moeten met de vorm.

Zo gaat het ook vaak in ons leven, zodra we de vorm hebben waarin de potentie van onze horoscoop tot ontplooiing kan komen en we gaan er ‘leven in blazen’  dan bekruipt ons het gevoel dat er ergens een punt komt dat onze vorm zal gaan knappen.
Dit gevoel belichaamd het einde, het einde van deze vorm, dit roept niet zelden doods-angst op, want wie weet wat er na het “einde” komt..

De reactie om de ballon dicht te knopen of leeg te laten lopen stopt in zekere zin de natuurlijke gang van zaken, je stopt in wezen het vullen met ‘leven’ van de ballon-vorm. De angst voor het einde blokkeert als het ware het proces van leven.
Maar is deze angst wel terecht?
Herinner jij je nog toen je kind was en jouw leven nog simpel was maar tevens intens ervaren werd?
Denk dan eens aan de dagen voor jouw verjaardag of voor Sint Nicolaas, hoe als het ware de spanning in jouw leven werd opgepompt, hoe vol van verwachting jij was maar ook hoe leeg je was de dag na die grote dag wanneer alles weer normaal was.
Na ieder einde komt een nieuw begin, en niet zelden in de oude vertrouwde vorm.

Als je dit terug brengt naar onze ballonnen dan kun je zeggen dat zolang jij nog ballonnen in het zakje hebt zitten kun jij deze naar hartelust laten ontploffen, je hebt er in de regel nog wel wat in reserve.
Ga ook voor jezelf maar na wie er op het feestje het meeste plezier heeft, degenen die hun ballon zo ver mogelijk vol blazen en laten knappen of degenen die angstig zitten te friemelen aan hun eerste ballon?!

Nu terug naar onze vriend met z’n grote oren.
Hij heeft z’n verantwoordelijkheid genomen, z’n perfecte cirkel uitgedeukt en weer netjes glad gestreken.
Nu gaat hij zijn vorm bezielen, blaast lucht en leven in zijn vorm en deze begint te zwellen.

Stel nu dat de opvattingen, het oordeel over zijn oren zich zo heeft vastgezet, zo sterk verweven is met de vorm.
Het laten knappen van de vorm krijgt dan direct te maken met het verliezen van een stuk van jezelf, een stuk waarmee jij jezelf zo identificeert dat het onmogelijk is je voor te stellen dat jij nog zou bestaan als dat stuk zou wegvallen..

Op ons feestje zien we dan een kind met grote oren met daartussen een vuurrood hoofd omdat hij z’n adem inhoud om z’n ballon niet te laten knappen.. Niet bevorderlijk voor zijn feest vreugde..

De vorm heeft in dit geval grote oren, voor jezelf besluiten dat jij je niets aantrekt van wat de buitenwereld daarvan zegt is de eerste stap.
Nu is het de uitdaging om deze ballon met grote oren zodanig te vullen met leven, lucht en bezieling dat hij knap en de groot-orige ballon vorm ophoudt te bestaan. Zolang je daartoe niet bereid bent zullen de oren je achtervolgen, je kunt dan wellicht een muur opgeworpen hebben tegen de opinie van de buitenwereld, maar zolang jij zelf de oren nog niet als vol-ledig deel van jouw volledigheid wenst te ervaren zal de ballon-vorm niet knappen en blijf jij spelen met die eerste vorm.

Misschien is het bovenstaande een wat vreemd verhaal over oren en ballonnen geworden waar je helemaal niets mee kunt.
Ik begon met een betoog over dat er geen positieve of negatieve horoscoop invloeden bestaan.
Deze zijn de interpretaties en oordelen van jezelf of van anderen.

Saturnus en Pluto zijn twee cruciale invloeden op hoe jij jouw horoscoop zult ervaren, zult vormgeven en zult leven, ver-vullen.
Ze zijn hiermee niet goed of slecht, het is slechts hun functie in het geheel die ze tot belangrijke instrumenten maakt voor het realiseren van de potentie die jouw horoscoop aangeeft.

Jij kwam perfect ter wereld en het is in onze wereld de uitdaging om deze perfectie weer opnieuw te gaan ervaren.
Deze terugkeer naar het begin, die perfectie is in de regel het einde maar ook altijd een nieuw begin, leer daar op vertrouwen.

Er zijn de afgelopen jaren in de wetenschap tendensen aan de gang die eventueel een ander licht gaan werpen op de werking van Astrologie.

De (super)snaartheorie is daar bij een heel interessante..
Dit is een puur theoretische poging om Relativiteit (Macrokosmos) en Kwantummechanica (Microkosmos) te verenigen, een verband daar tussen aan te tonen..

Het lijkt er op dat ze daarin gaan slagen, alles lijkt te zijn opgebouwd uit trillende snaren van pure energie waarvan tijd en ruimte hooguit bijproducten zijn en geen invloed in vloed zijn op.. Zo hoeft er tussen snaren met een zelfde trilling geen verband te zijn in tijd en ruimte om toch dezelfde trilling te hebben..
Daarmee is eigenlijk het verband tussen Microkosmos en Macrokosmos gelegd en daarmee eigenlijk een theoretisch wetenschappelijk bewijs voor de astrologie ontstaan.

Eigenlijk gaat de wetenschap weer terug naar het bestuderen van de effecten (snaren zijn niet waar te nemen) van wat men op groter schaal waarneemt, ze doen dus eigenlijk zo’n beetje het zelfde als de astrologen doen, wij bestuderen namelijk de beweging van de planeten en de effecten voor het leven hier op aarde.

Snaren doen me ook denken aan Pythagoras, die de wereld zag als samengesteld uit “klanken”. De “muziek of harmonie der sferen”, 7 tonen, 7 (zichtbare, klassieke) planeten en de trilling (het getal) van die klanken of sferen waren de bouwstenen voor de kosmos waarin wij leven..
Deze griekse filosofie was weer de bakermat van onze westerse beschaving en mede de oorsprong voor het Hermetisme waarvan Alchemie en Astrologie (naast de theosofie) de peilers waren.
Uit deze stroming, waarvan Hermes Trimegistos de belangrijkste figuur en tevens naamgever is, komt ook de stelling: “Zo boven, zo beneden”. Het Hermetisme was bedoeld als een “theorie van alles”, van daar onze uitdrukking “Hermetisch” voor alles wat “volkomen (dicht)” is.

Ook deze snaartheorie wordt gezien als de “theorie van alles”, een nieuwe Hermetica als het ware..
Een nieuwe kosmologie voor een nieuwe tijd waarin we 10 moderne planeten kennen en we het hebben over 10 dimensies..
Weer blijkt alles cyclisch te zijn, herhaalt de geschiedenis zich keer op keer..

We leven in boeiende tijden..

Interessante links over de snaar theorie:
http://noorderlicht.vpro.nl/dossiers/5612977/
(korte video-documentaire van de VPRO uit 2002)
http://nl.wikipedia.org/wiki/Snaartheorie
(Wikipedia, altijd een fijne beknopte bron om te raadplegen)

Weet je wat het is met Saturnus, zodra je deze gaat ervaren als weerstand dan wordt die weerstand alleen maar sterker.
Je voedt dan je onzekerheid totdat het van een mug een olifant wordt..

Saturnus is in wezen een neutraal ding, jij kiest op een gegeven moment om Saturnus als weerstand te ervaren.
En je bevestigd daarmee keer op keer dat Saturnus moeilijk is.. :)

Haal dus het oordeel van “moeilijk” weg van Saturnus en plak er het etiket op van “weten wat je kunt” en daarmee dus ook accepteren dat er zaken zijn waarin je wat minder goed bent..

Saturnus is ook de planeet van tijd en oefening en door middel van Saturnus wordt je na verloop van tijd beter, krijg je meer beheersing.
Maar besef ook dat je nooit iemand anders zult worden dan wie je in wezen bent..  Kruip dus niet in de huid van een ander maar gebruik Saturnus als jouw eigen vorm.

Zodra jij je gaat spiegelen aan de “vorm” van een ander, denkt: “ik kan pas voetballen als ik net zo kan voetballen als Cruyff” of “ik kan pas goed zingen als ik een wereld-hit scoor”, dan zul je nooit vertrouwen krijgen in jouw eigen kunnen..
Je spiegelt je aan de vorm van een ander.. dat maakt een mens pas onzeker.. daarmee maakt je van jezelf een mug en van de ander een olifant.. :D